Nie zawsze zwiększona aktywność ruchowa świadczy o tym schorzeniu. Jeśli jednak u małego dziecka włączają się tiki i ruchy agresywne (związane np. z nieumiejętnością wysiedzenia na krześle przy posiłku lub, gdy jego aktywność nosi znamię niespokojnej czy nie potrafi połączyć aktywnego wypoczynku ze spokojnymi ruchami) wtedy są to objawy ADHD. Maluchy cierpiące na to schorzenie już za młodu czują się inni od zdrowych kolegów z klasy – zobacz. Nadpobudliwe dzieci mają problemy z wyrobieniem u siebie pokory. Oczekiwanie na swoją kolei, konkurowanie, mozolna praca, która dopiero po jakimś czasie da efekty – w tych aspektach mają trudne, ale możliwe do nadrobienia zaległości.
Czy masz ochotę poznać ten temat z innej perspektywy? Nic prostszego – po prostu kliknij ten odnośnik, gdyż więcej zobaczysz tutaj (https://www.rehabilitacje.org/rezonans-magnetyczny).
Najistotniejsze dla rodziców nadpobudliwego dzieciaka jest jak najszybsze zdecydowanie się na tego rodzaju terapię. Przyjmuje ona bardziej formę troskliwej opieki, mającej na celu wyciszenie dziecka i nauczenie go mechanizmów, którymi zastąpi w życiu swoje niedoskonałości.
Praca nad rozjuszonym dzieckiem przynosi skutki, kiedy jednolity model terapii wypracowują rodzice i psycholog. Dziecko, przechodzące terapię do południa w przedszkolu, w rozmowie z psychologiem i po południu w domu, szybciej wyeliminuje niezdrowe nawyki.
U dorosłych problem z ADHD wygląda inaczej. Tutaj ludzie rozumieją genetyczność i często koncentrują się sami jak skrywać i nie dać poznać o swojej nadpobudliwości, braku koncentracji itd. Z powodzeniem stosują gniotki (na osobności), dla uspokojenia koją impulsy np. patrząc w jeden punkt przez jakiś czas.
Dla osób zainteresowanych tym oraz pozostałymi kwestami psychologicznymi, rekomendujemy serwis .